میزان چربی‌های توده‌های شکمی و نوع رژیم غذایی به عنوان دو فاکتور مؤثر بر سرعت کاهش وزن شناخته شده است. شما و دوستتان از وزن و قد یکسانی برخوردارید و شاخص توده بدنی‌تان در یک محدوده قرار دارد.
هر دو تصمیم می‌گیرید تا با انجام یکسری تمرینات ورزشی و تبدیل رژیم غذایی‌تان به نوع کم کالری، وزن خود را کاهش دهید اما پس از مدتی متوجه می‌شوید که دوستتان به سرعت در حال لاغر شدن است و شما چند گرم بیشتر کم نکرده‌اید. تحقیقاتی که روی 243 شرکت‌کننده (99 مرد 47 ساله و 144 زن 44 ساله) انجام شد، نشان داده است سرعت کاهش وزن حتی با رژیم غذایی یکسان با یکدیگر متفاوت بوده و به عوامل مختلفی از جمله ساختار چربی‌ها بستگی دارد.
پژوهشگران در این تحقیق 30 درصد از کل کالری دریافتی شرکت‌کنندگان را کاهش دادند و حداقل سه ساعت پیاده‌روی را در هفته در برنامه آنها گنجاندند. از آنجا که برخی شرکت‌کنندگان شاخص توده بدنی 27 یا بیشتر داشتند و به دلیل حساسیت کم نسبت به هورمون انسولین، مبتلا به درجات خفیفی از دیابت نوع دو بودند، محققان با استفاده از روش تشخیص ام.آر.ای میزان حساسیت به هورمون انسولین را در آنها مورد سنجش قرار دادند.
بررسی‌های دقیق آنها را به این نتیجه رساند که ورزش منظم برای افراد مبتلا به دیابت به میزان قابل توجهی مفید است و براساس وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن و اندازه دور کمر باعث افزایش حساسیت سلول‌های عضلانی نسبت به هورمون انسولین شده و علاوه بر کاهش میزان قند خون، میزان زیادی از چربی‌های داخل شکمی را کاهش می‌دهد. به این ترتیب در این آزمایش 71 درصد از مردان و 58 درصد از زنان به دلیل افزایش حساسیت نسبت به هورمون انسولین با سرعت بیشتری وزن کم کردند.
علاوه بر این موضوع، نوع و نحوه توزیع چربی‌های بدن نیز فاکتور مهمی در سرعت کاهش وزن است. محققان پس از بررسی‌های متعدد به این نتیجه رسیدند که میزان چربی در کاهش وزن اهمیت کمتری نسبت به محل قرار گیری چربی دارد به همین دلیل چربی‌هایی که در قسمت ران، کفل و قسمت فوقانی استخوان ران قرار دارند دارای سوخت‌وساز بیشتری نسبت به چربی‌های داخل شکمی و چربی‌های کبدی است.
چربی‌های شکمی که فرد را دچار چاقی سیبی شکل می‌کند ارتباط محکمی با افزایش خطر بیماری‌های قلبی و عروقی داشته و احتمال ابتلای فرد به دیابت نوع دو و سرطان را افزایش می‌دهد. این نوع چربی‌ها اغلب چربی‌های زیرپوستی است که روی عضلات شکم انباشته شده است.
آزمایشات مختلف حاکی از آن است که چربی‌های شکمی با سرعت کمتری کاهش پیدا می‌کنند بنابراین افرادی که مبتلا به این نوع چاقی هستند با سرعت کمتری کاهش وزن پیدا می‌کنند. کاهش وزن نخستین گام در کنترل چربی‌های داخل شکمی است. همچنین در بین ورزش‌ها، ایروبیک بهترین نوع تمرین برای کاهش حجم چربی‌های شکمی است.
ورزش ایروبیک، سرعت سوخت چربی‌های داخل شکمی را افزایش داده و میزان حساسیت نسبت به هورمون انسولین را بیشتر می‌کند.
کاهش میزان کربوهیدرات دریافتی به اندازه 200 گرم در روز، کاهش دریافت کربوهیدرات ساده مانند نان سفید، برنج، سیب‌زمینی و مصرف بیشتر سبزیجات، آبمیوه و حبوبات و پروتئین بهترین الگوی رژیمی برای افراد مبتلا به چاقی‌های شکمی است تا با سرعت بیشتری وزن کم کنند.
هر دو تصمیم می‌گیرید تا با انجام یکسری تمرینات ورزشی و تبدیل رژیم غذایی‌تان به نوع کم کالری، وزن خود را کاهش دهید اما پس از مدتی متوجه می‌شوید که دوستتان به سرعت در حال لاغر شدن است و شما چند گرم بیشتر کم نکرده‌اید. تحقیقاتی که روی 243 شرکت‌کننده (99 مرد 47 ساله و 144 زن 44 ساله) انجام شد، نشان داده است سرعت کاهش وزن حتی با رژیم غذایی یکسان با یکدیگر متفاوت بوده و به عوامل مختلفی از جمله ساختار چربی‌ها بستگی دارد.
پژوهشگران در این تحقیق 30 درصد از کل کالری دریافتی شرکت‌کنندگان را کاهش دادند و حداقل سه ساعت پیاده‌روی را در هفته در برنامه آنها گنجاندند. از آنجا که برخی شرکت‌کنندگان شاخص توده بدنی 27 یا بیشتر داشتند و به دلیل حساسیت کم نسبت به هورمون انسولین، مبتلا به درجات خفیفی از دیابت نوع دو بودند، محققان با استفاده از روش تشخیص ام.آر.ای میزان حساسیت به هورمون انسولین را در آنها مورد سنجش قرار دادند.
بررسی‌های دقیق آنها را به این نتیجه رساند که ورزش منظم برای افراد مبتلا به دیابت به میزان قابل توجهی مفید است و براساس وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن و اندازه دور کمر باعث افزایش حساسیت سلول‌های عضلانی نسبت به هورمون انسولین شده و علاوه بر کاهش میزان قند خون، میزان زیادی از چربی‌های داخل شکمی را کاهش می‌دهد. به این ترتیب در این آزمایش 71 درصد از مردان و 58 درصد از زنان به دلیل افزایش حساسیت نسبت به هورمون انسولین با سرعت بیشتری وزن کم کردند.
علاوه بر این موضوع، نوع و نحوه توزیع چربی‌های بدن نیز فاکتور مهمی در سرعت کاهش وزن است. محققان پس از بررسی‌های متعدد به این نتیجه رسیدند که میزان چربی در کاهش وزن اهمیت کمتری نسبت به محل قرار گیری چربی دارد به همین دلیل چربی‌هایی که در قسمت ران، کفل و قسمت فوقانی استخوان ران قرار دارند دارای سوخت‌وساز بیشتری نسبت به چربی‌های داخل شکمی و چربی‌های کبدی است.
چربی‌های شکمی که فرد را دچار چاقی سیبی شکل می‌کند ارتباط محکمی با افزایش خطر بیماری‌های قلبی و عروقی داشته و احتمال ابتلای فرد به دیابت نوع دو و سرطان را افزایش می‌دهد. این نوع چربی‌ها اغلب چربی‌های زیرپوستی است که روی عضلات شکم انباشته شده است.
آزمایشات مختلف حاکی از آن است که چربی‌های شکمی با سرعت کمتری کاهش پیدا می‌کنند بنابراین افرادی که مبتلا به این نوع چاقی هستند با سرعت کمتری کاهش وزن پیدا می‌کنند. کاهش وزن نخستین گام در کنترل چربی‌های داخل شکمی است. همچنین در بین ورزش‌ها، ایروبیک بهترین نوع تمرین برای کاهش حجم چربی‌های شکمی است.
ورزش ایروبیک، سرعت سوخت چربی‌های داخل شکمی را افزایش داده و میزان حساسیت نسبت به هورمون انسولین را بیشتر می‌کند.
کاهش میزان کربوهیدرات دریافتی به اندازه 200 گرم در روز، کاهش دریافت کربوهیدرات ساده مانند نان سفید، برنج، سیب‌زمینی و مصرف بیشتر سبزیجات، آبمیوه و حبوبات و پروتئین بهترین الگوی رژیمی برای افراد مبتلا به چاقی‌های شکمی است تا با سرعت بیشتری وزن کم کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر